Profil bezpieczeństwa i skuteczność pseudoefedryny

Pierwsze zapiski dotyczące wykorzystania rośliny macierzystej pseudoefedryny — przęśli chińskiej (Ephedra sinica Stapf) — są przypisywane Shennongowi, czyli mitycznemu cesarzowi chińskiemu, który miał działać ok. 2700 r. p.n.e. W XVI w. Li Shizhen (chiński farmaceuta i lekarz) spisał swoje dzieło życia — Encyklopedię korzeni i roślin. Wymienił w niej przęśl, która to miała być używana na choroby układu krwionośnego, kaszel i inne dolegliwości, i choroby ze strony układu oddechowego ¹.

Czystą efedrynę po raz pierwszy wyizolował i nazwał japoński chemik Nagayoshi Nagai w 1887 r.² Dwa lata później niemieccy chemicy, Albert Ladenburg i C. Oelschlägel wyizolowali z tej samej rośliny pseudoefedrynę (ekstrakcja przy pomocy chloroformu i wytrącenie alkaloidu przy pomocy amoniaku) ³. W 1902 r. odkryto w Europie odmianę zawierającą tylko pseudoefedrynę (Ephedra vulgaris subsp. helvetica (C.A.Mey.) Nyman) ². Dalsze badania pokazały, że gatunki i podgatunki rosnące w Europie produkują głównie pseudoefedrynę, a te pochodzące z Azji — efedrynę ². Pierwszą udaną syntezę i oczyszczenie syntetycznej pseudoefedryny z aldehydu propionowego przeprowadzili Späh and Göhring w 1920 r. (metodę syntezy efedryny opatentował wyżej wspomniany Nagai w 1916 r.) ².